Opeens verliest Disney zijn magie,
Parijs is niet langer romantisch,
New York is niet meer wakker,
de Chinese muur vormt niet langer een fort
en Mekka is leeg.
Knuffels en kusjes zijn niet welkom.
Het niet bezoeken van ouders en vrienden
wordt gezien als een teken van liefde.
Opeens realiseer je je dat macht, schoonheid
en geld niets betekenen, en dat je zelfs de
zuurstof die je inademt niet kunt garanderen.
De wereld gaat door met haar leven en het is
prachtig. Alleen de mens leeft in kooien.
Moeder Aarde schijnt ons een duidelijke
boodschap te zenden:
‘Je bent niet noodzakelijk. Lucht, aarde en
water vinden het prima zo zonder jou. Als je
terugkomt, besef dan dat je niet mijn meester
bent, maar mijn gast…’
